çocukken annem beni bayrama hazırlardı haftalar öncesinden.. elbisem,çantam,ayakkabım, herşeyim birgün öncesinden hazırdı başucumda, ve vazgeçilmezimizdi arife günü banyo yaptırır ve son tas aklımdan hiç çıkmayan cümleler ''su aşağı kızım yukarı'' :)) gecesinde kınamız yakılırdı ellere hummalı.sabah kalkar kalkmaz yıkanırdı o eller..babam,abim bayram namazına gider onlar gelene kadar da kahvaltı hazırlanır, geldiklerinde sıraya girerdik ablam, abim ben öpülesi elleri öperdik anne ve babamızın sonra kardeşler öpüşür bayramı kutlardık.. bayram kutlanırdı! daha doğrusu. Sohbet huzur içinde kahvaltı yapılır, sonrasında cicilerimizi giyer kolu komşu gezerdik arkadaşlarla.. şeker,para hooop çantaya.:))) ben bayramı ne zannediyorsam hadi anne bayrama götür dermişim annemde kızım bayram işte dermiş ama ben anlamazmışım:)) şimdi anlıyorum ama ne fayda bayram bayram kokardı o vakit.. .Zamanla büyüdük bayramı unutur olduk,bayram nerdeydi? nerde kaldı da arar olduk.. nerde kaybettik..